Σας έχω πει ότι έχω ένα βίτσιο; Ε, ναι λοιπόν, ήρθε η ώρα να το μάθετε! Μ΄αρέσει να φωτογραφίζω πόρτες και παράθυρα! Είναι κάτι που κάνω πολλά χρόνια και με συγκινεί πάντα, το ίδιο πολύ. Με συγκινούν οι ιστορίες των ανθρώπων που έζησαν πίσω απ' αυτές τις πόρτες,με μυστικά που δε γνωρίζω. Φτιάχνω τις ζωές τους όπως θέλω εγώ, τους δίνω πρόσωπα και ιδιότητες που, ίσως να μην είχαν ποτέ. Τούτο το ''βίτσιο'', μού προέκυψε στη Κρήτη, σε μια βόλτα που έκανα, σ' ένα εγκαταλελειμμένο χωριό του Λασιθίου, στον αγαπημένο μου Αι Γιάννη. Δυστυχώς το φιλμ από κείνο το χωριό και τα υπέροχα σπίτια του, χάθηκε αλλά το βίτσιο μου, έκτοτε,ζει και βασιλεύει! Πριν λίγο καιρό, μια όμορφη Κυριακή πρωί, πήγα βόλτα στον Πέλεκα, ένα γραφικό, πανέμορφο χωριό της Κέρκυρας. Περπάτησα στα στενά δρομάκια του, πλακόστρωτα, με σκαλοπάτια που είχε ξεθωριάσει ο ασβέστης, με τενεκέδες μισοσκουριασμένους αλλά γεμάτους λουλούδια. Κι άρχισα πάλι να φωτογραφίζω.....

Στην αρχή, σκέφτηκα να γράψω δυο λόγια κάτω από κάθε φωτογραφία αλλά μετά, μετάνιωσα. Προτιμώ να σας αφήσω να φτιάξετε μόνες-οι σας τις ιστορίες που θέλετε εσείς, γι' αυτές τις πόρτες, τους ανθρώπους που έζησαν ή και ζουν ακόμα σ΄αυτά τα σπίτια, περπατούν σε τούτα τα δρομάκια που οι γάτες δεν ενοχλούνται απ' τους ξένους..                                                       ΑΓΓΕΛΙΚΗ