Αφιερωμα στο Lucky....

 που δυστυχως δεν ηταν και τοσο τυχερος στη μικρη ζωη του, μολις δυο μηνων.
Την πρωτη φορα, πριν ενα μηνα, τον βρηκαμε χτυπημενο, δαγκωμενο στο λαιμο απο μεγαλο γατο.
Τον τρεξαμε στο γιατρο, τον φροντισαμε, τον ταιζαμε με συριγγα καθε τρεις ωρες. Ο αντρας μου περιποιοταν τις πληγες του, τον καθαριζε, του εδινε τα φαρμακα του. Μεχρι που εμαθε να μην κλαιει οταν του χαιδευαμε το κεφαλακι του, να μη φοβαται. Και καποια μερα τον βγαλαμε στο μπαλκονι με τα ξαδελφακια του και τη μαμα του κι εκανε χαρες μεγαλες. Τ' αδελφακια του τα ειχε σκοτωσει πιο πριν ο ιδιος, μαλλον γατος, δεν τα βρηκαμε ποτε.
.Ο Lucky  ετρεχε πρωτος οταν εβγαινε το φαγητο, χοροπηδουσε κι επαιζε σα τρελλος, ηταν ευτυχισμενος.
 Σημερα μας ειπαν οτι εξαφανιστηκε απ' τη βεραντα που ηταν ολοι μαζι, εδω και δυο μερες.
Φανταζομαστε ολοι τι εγινε... Δεν καταλαβαινω γιατι...Δε μπορω να σταματησω να κλαιω.
Και δεν εμαστε καν εκει να ψαξουμε μηπως βρουμε κατι..
Λεω, μπορει να εφυγε μονος του, δε μπορει? Μπορει να μην τον σκοτωσε ο κακος, να ειναι καπου και να γυρισει πισω καποια στιγμη...μπορει...